On NASA's website, you can experience in real-time or rediscover (as I do :-) the excitement that accompanied the Apollo 11 mission, 50 years ago. Watch, listen and follow the course, progress and landing of Man on the first of the worlds around us.  In the materials provided by NASA, you will find the conversations of lunonauts with the air traffic control center, videos and information about the technologies used in the mission.

Interesting? Sit back and fly: https://apolloinrealtime.org/11/

One of the ideas to reduce the costs of the SSP (Space Solar Power) project is to use thin-layer organic photovoltaic cells (OPV)...

Jednym z pomysłów na obniżenie kosztów przedsięwzięcia budowy SSP (Space Solar Power) jest wykorzystanie, należących już do trzeciej generacji, cienkowarstwowych, organicznych ogniw fotowoltaicznych tzw. oPV . Budowa ich jest oparta na półprzewodnikach organicznych takich jak na przykład polimery, oligomery stąd ta nieco myląca nazwa. Inny pomysł, to zastosowanie ogniw fotowoltaicznych wykonanych z perowskitów. Sprawność ich zaczęła już przekraczać 20%, ale najcenniejszą zaletą jest fakt, że daje się je nakładać praktycznie na każdy materiał, tekstyliów nie wykluczając. Zastosowanie tych materiałów może znacząco zmniejszyć wagę całej konstrukcji SSP co w konsekwencji, przekładając się na istotne obniżenie tonażu materiałów koniecznych do wyekspediowania w przestrzeń, mocno urealni rentowność przedsięwzięcia. Tytułem smaczku, warto też powiedzieć o pomyśle wykonania orbitalnej elektrowni słonecznej z materiałów pozyskanych z obiektów o znacząco niższej grawitacji (np. Księżyc bądź planetoidy) i przy pomocy drukarek 3d. Rozpatrując ten pomysł jedynie w kategoriach ekonomicznych można jedynie przyklasnąć, lecz okres konieczny do stworzenia bazy materiałowo-przetwórczej znacząco oddali termin zaistnienia pierwszych orbitalnych elektrowni.   Kolejnym problemem z którym musieli uporać się naukowcy była kwestia bezprzewodowego przesyłu energii na odległość niespełna 36 000 km. Drobiazg. W okresie międzywojennym temat bezprzewodowego przesyłu energii elektrycznej testowali Rosjanie i...polegli. Barierą okazał się nieakceptowalny poziom strat.  Wydawać by się mogło, że problem został rozwiązany w 1968 przez naukowca  Petera Edwarda Glasera,  z pochodzenia Czecha a Amerykanina z wyboru. Stworzył on, a później opatentował, koncepcję budowy satelitarnych siłowni przekształcających energię słoneczną w energię mikrofalową która następnie byłaby przesyłana do odbiorników na Ziemi i tu konwertowana na energię elektryczną. Jak na razie wszystkie koncepcje kolejnych zespołów naukowców biorących się za opracowanie projektów budowy SSP , opierają się na pomyśle Petera Glasera. Częściowo wynika to z faktu, iż transmisja energii, przy zaprzężeniu do tego celu laserów o długości fali ~ 1 μm, byłaby możliwa tylko przy pogodnym niebie. Cząsteczki wody tworzące chmury są w stanie całkiem skutecznie ograniczyć bądź też całkowicie rozproszyć wiązkę laserową. Dlatego,  pomimo licznych korzyści do których należy zaliczyć  stosunkowo niewielką, bo mającą srednicę około 1 metra optykę lasera SSP (dla instalacji 1GWp) a także umiarkowanej  wielkości system odbiorczy o średnicy kilkuset metrów, naukowcy musieli zrezygnować z tej koncepcji na rzecz emisji mikrofalowej, pracującej na częstotliwości 5,8 GHz. Projekt przewiduje, że tył powierzchni tworzącej elektrownię orbitalną stałby się gigantycznym systemem nadawczym złożonym z około 11 milionów  (cóż za rozmach) anten nadawczych oraz o wiele większej ilości przetworników. Natomiast system odbiorczy, będący owalną, ażurową konstrukcją  o promieniu 1500m może być umieszczony na przykład nad powierznia ziemi , umożliwiając w ten sposób kontynuację jej rolniczego wykorzystania.

Wśród rozlicznych pytań nasuwających się przy studiowaniu  tego arcyciekawego tematu jedno bezwzględnie wymaga precyzyjnego I rzeczowego opracowania. Na ile jest to bezpieczne?  Teoria, potwierdzono prostym obliczeniem sugeruje , że raczej tak. Otóż jeżeli uzwzględnimy, iż  powierzchnia strumienia enegii o mocy  1GWp wyniesie  7, 36 km2 to gęstość mocy energii  wyniesie jakieś 130 W/m2 czyli mniej niż wynosi gęstość promieniowania słonecznego na poziomie ziemii. Natomiast zgodnie z ustaleniem ICNIRP  ( Międzynarodowej Komisji Ochrony przed Promieniowaniem Niejonizującym) , dla promieniowania mikrofalowego o częstotliwości 5,8GHz istotne jest tempo pochłaniania energii przez ciało człowieka, wyliczane w jednostkach SAR (Speci‡c Energy Absorption Rate) czyli W na kilogram masy ciała -W/kg. I tak na przykład, dla telefonu komórkowego zalecany SAR wynosi 2W/kg. W omawianym przez nas przypadku, gęstość strumienia energii mikrofalowej przesyłanej z SSP odpowiada zalecanemu przez ICNIRP, SAR (dla osoby ważącej 65 kg) właśnie dla telefonu komórkowego. Czyli należy założyć, że strumien energii mikrofalowaj o zakładanym poziomie rozproszenia będzie dość bezpieczny dla istot radośnie pomieszkujących strefy objęte projektem.

Energy. Variable and immortal  (the law of conservation of energy ). Civilisational article of first need. We are addicted to it. How much? Very much. Mortally. This can be seen, for example, in the fact that Kardaszew as a determinant, to determine the level of development of a given civilization, proposed the energy consumed by it...

Energia. Zmienna i nieśmiertelna (prawo zachowania energii). Cywilizacyjny artykuł pierwszej potrzeby. Jesteśmy od niej uzależnieni. Jak bardzo? Bardzo. Wręcz śmiertelnie. Można to dostrzec chociażby w fakcie, że Kardaszew jako wyznacznik służący do określenia poziomu rozwoju danej cywilizacji, zaproponował właśnie zużywaną przez nią energię.                      A tak przy okazji, według fizyka Michio Kaku, nasza cywilizacja osiągnie 1-szy poziom skali Kardaszewa około 2100 r.               Czyli  z rocznym zużyciem energii pierwotnej na poziomie 14 301 Mtoe i 26 672 TWh energii elektrycznej, na razie jeszcze raczkujemy poza skalą.  Niestety pozyskiwana energia elektryczna w swojej przeważającej ilości jest dostarczana przez technologie „brudne”, silnie obciążające nasze rodzime środowisko. W 2018 około 74 procent energii elektrycznej pozyskaliśmy z paliw kopalnych (64 %) i materiałów rozszczepialnych (10%),  przy okazji produkując 33,146 miliarda ton CO2 rocznie. Nawiasem mówiąc energia jądrowa wcale taka czysta nie jest, skoro przeciętna elektrownia produkuje, przez cały swój okres aktywności technologicznej, kilkanaście tysięcy m3 materiałów aktywnych. Pozostały wolumen dostaw energii  obsługują  elektrownie wodne (16%), biomasa(3%), elektrownie wiatrowe (5%) oraz wykorzystujące energię słoneczną (2%). Ponieważ prace nad ździebko wydajniejszymi technologiami, takimi jak super bezpieczne reaktory TWR (Travelling Wave Reactor) bądź wyśnione reaktory fuzyjne takie jak CFR (Compact Fusion Reactor) opatentowany i budowany przez Lockheed Martin jeszcze nieco potrwają, energetyka zawodowa skupiła się na rozwoju poznanych już i bardzo intensywnie wdrażanych, bezemisyjnych źródeł energii takich jak choćby  wspomniane już elektrownie słoneczne oparte na ogniwach fotowoltaicznych. Jeszcze z kronikarskiej rzetelności wypada też wspomnieć o planach wykorzystania klatratów metanu, tylko temat rzeka i opowieść na inny czas.. Ale wracamy do tematu produkcji energii elektrycznej. Z ostatnich danych wynika iż koszt pozyskania 1 MWh z energii słonecznej kształtuje się cenie zawartej pomiędzy 42,55 USD (najniższa z cen w Niemczech) do 143 USD (najwyższa z cen podanych przez US EIA). W Polsce na przykład LCOE z fotowoltaiki wynosiło w 2016, 150 EUR/ 1 MWh. Tak znacząca dysproporcja w wysokości kosztów  produkcji przy wyrównanej technologicznie jakości, systematycznie poprawianej wydajności urządzeń oraz dość zrównoważonej cenie musi więc wynikać z innych uwarunkowań. Przede wszystkim istotny jest tu lokalny poziom nasłonecznienia jako czynnik mający największy wpływ na poziom kosztów.Jak wiemy średnia gęstość promieniowania słonecznego docierającego na powierzchnię naszej planety ma wartość rzędu 162 W/m2 podczas gdy wartość promieniowania słonecznego ponad atmosferą wynosi do 1367 W/m2. No i stałe opromieniowanie paneli przez słońce, trwające przez 8760 godzin rocznie a nie tylko 4360. Czyli możliwe jest uzyskanie 17-krotnego wzrostu wydajności. Różnica w efektywności jest mocno zauważalna i pobudzająca wyobraźnię. Wszystkich, marzycieli i tych pewniej stąpajacych po ziemi (ale oni rzadko sięgają gwiazd).

W 2014 świat obiegły informacje o tym, iż kolejne już państwo a dokładniej JAXA (Japan Aerospace Exploration Agency ) na poważnie przymierza się do budowy na orbicie okołoziemskiej satelitarnej elektrowni słonecznej. Nieco wcześniej (nawet zdecydowanie, bo w latach 70-tych) nad problemem SSP (Space Solar Power) pracowała NASA, a ostatnio media ujawniły, że za temat zabrali się chińscy uczeni. Planowane elektrownie mają mieć moc rzędu 1GWp. Na razie trwają próby. Zespoły zapracowanych uczonych pochylają się nad technologią. Sukces. Tyle newsy. A rzeczywistość? Trochę bardziej szara i bez zadęcia. Oczywiście projekty są śmiałe oraz szalenie imponujące swoim rozmachem i technologią. Główne założenia projektu to umieszczenie na orbicie geostacjonarnej, czyli na wysokości 35 786 km nad równikiem elektrowni słonecznej o mocy 1 GWp oraz o powierzchni około 6 km2 i wadze od 1 000 do 10 000 ton (w zależności od projektu, tu Chińczycy przewidują niższą wagę). Projekty przewidziane są do realizacji tak około lat czterdziestych. Prawda jak to ładnie wygląda i brzmi? Oczywiście po drodze będzie jeszcze nieco problemów do pokonania. Natury technicznej a także ściśle z nimi powiązanego, wręcz nieodzownego dla pomyślnej realizacji projektu, aspektu ekonomicznego. Rzecz pierwsza to transport. Musimy wynieść w przestrzeń (w wersji optymistycznej) milion kilogramów materiałów i sprzętu. Na dzień dzisiejszy cennikowy koszt komercyjnego wyniesienia na LEO (niską orbitę) 1 kg ładunku wynosi 26,7 tys, USD, zaś na docelową GEO już 46,7 tys. USD. Zapewne przy lotach pełnoładunkowych uda się uzyskać znaczące obniżki bo inaczej koszt samego tylko transportu byłby wyższy od całego programu Apollo, obliczanego na 24,5 mld USD. Rozwiązaniem będą zapewne SSTO ( S ingle- S tage- T o- O rbit), jak na przykład rozwijany Falcon czy Skylon z jego arcyciekawym silnikiem Sarbre , czyli koncepcja jednostopniowych rakiet wielokrotnego użytku, umożliwiających osiągnięcie niskiej orbity przy koszcie transportu wynoszącym poniżej 1 tys. USD / kg ładunku. Na LEO ładunek mogłyby przejąć holowniki wyposażone w silniki jonowe które pracowicie wyniosą ładunek na docelową orbitę geostacjonarną. Oczywiście są też badane inne możliwości obniżenia kosztów logistyki ale o tym i o innych problemach związanych z realizacją SSP, porozmawiamy już przy następnym spotkaniu.

As you've probably already noticed, I particularly like ideas that are a compilation of knowledge and skills from quite distant fields. The idea of creating a steam rocket is a concept that is quite funny. Do you feel the breeze of the steampunk atmosphere?

Jak już się zapewne zorientowałeś, szczególnym upodobaniem darzę pomysły będące kompilacją wiedzy i umiejętności z dość odległych nieraz dziedzin. Takim pomysłem, budzącym zresztą dość zabawne skojarzenia, jest idea stworzenia rakiety parowej. Czujesz ten powiew steampunkowej atmosfery?

Steampunkthreads

Ostatni dzień 2018 roku  przyniosł informację o udanym eksperymencie dotyczącym możliwości budowy wewnątrzsystemowego statku kosmicznego o napędzie... parowym. Pod patronatem NASA, siłami University of Central Floridai,  Honeybee Robotics zbudowano funkcjonalny model rakiety parowej I przetestowano go w symulowanych warunkach

quasi planetoidalnych. WINE („World Is Not Enough”), bo taką nazwę nosi eksperymentalna konstrukcja, jest koncepcją raczej wewnątrzsystemowego badawczego pojazdu kosmicznego pracującego w warunkach niskiego ciążenia, wyposażonego w silnik parowy wykorzystującym parę wodną jako propellent. Energia elektryczna, konieczna do zamiany stanu ciekłego wody w gazowy byłaby dostarczana z ogniw fotowoltaicznych wspartych np. generatorem RTG ( R adioisotope T hermoelectric G enerator) .  Ocho, już widzę jak wzruszasz ramionami dopytując się na czym polega ta rzekoma innowacyjność konceptu? Wszak prawzór odrzutowej turbiny parowej, zwany z grecka aeolipile , został zbudowany przez Herona z Aleksandrii jakieś 2 000 lat temu. A i współcześni nam nie zasypują gruszek w popiele. Ot, choćby w 2017 roku (działający pod auspicjami Goddard Space Flight Center NASA ) zespół  z Purdue School of Aeronautics and Astronautics, kierowany przez Alinę Alexeenko zbudował I przetestował rakietowy silnik parowy zwany pędnikiem FEMTA (działający na nieco innej zasadzie niż omawiany tu WINE ) służący do napędu CubeSats.  Wyjątkowość WINE polega na tym, że urządzenie jest w stanie uzupełnić niezbędne mu do podróży zapasy propellentu (czyli wody), samodzielnie wydobywając ją z zamarznietych złóż znajdujących się na odwiedzanych bądź badanych planetoidach. Okazuje się bowiem, iż woda jest substancją dość często występującą w rodzimych złożach regolitu czyli pylistej skały okrywowej ciał niebieskich. Przypuszcza się też, że za jej powstanie odpowiada daleki krewny naszego Apeliotesa ( wg. mitologii związany ze słońcem bóg wiatru wschodniego) czyli radośnie hasający po przestworzach Wiatr Słoneczny. Niesione przezeń zjonizowane atomy wodoru najprawdopodobniej wchodzą w reakcję tlenem,  występującym na powierzni pod postacią tlenków, tworząc wodę oraz hydroksyl.  Czyli nasz WINE w razie potrzeby może wylądować na planetoidzie zasobnej

w wodę i wwiercając się w złoże regolitu bardzo zmyślnymi, bo podgrzewanymi oraz pustymi w środku, wiertłami pobrać a także uzupełnić niedobory surowca do służącego do wytworzenia propellentu. Prawda, że przemyślne? Dzięki temu pomysłowi takie konstrukcje mogą być zdolne do wieloletnich samodzielnych lotów, ograniczonych jedynie fantazją ich twórców.

for more inquisitive:

https://www.youtube.com/watch?time_continue=18&v=-BhnL1GqhxM

https://www.honeybeerobotics.com/wine-the-world-is-not-enough/

https://today.ucf.edu/steam-powered-asteroid-hoppers-developed-ucf-collaboration/?fbclid=IwAR3J6cUxrvxS7gm9aeo_ufXO9giU2yjHRIFjRdjfjibYS_F0Dxljgh1l64g

https://www.purdue.edu/newsroom/releases/2017/Q3/new-cubesat-propulsion-system-uses-water-as-propellant.html

Warm and pleasing information:

“A robot at Poland's Poznan Zoo live streams its wanderings n the park, allowing sick children to see the zoo from the safety of their hospital beds.”

https://www.reuters.com/video/2019/04/08/this-robot-helps-sick-children-visit-a-z?videoId=535560077

This is an initiative "Don Vittorio Foundation for Wild Animals ", whose mission reminds us that in the age of the conquest of stars it is also worthwhile to fight for our humanity.

Fragment z mission statement "DVF for Wild Animals":
"...Looking at the widespread anti-humanitarianism, we try to educate and show the evil that our own species gives us. Looking at these poor, innocent animals, we wonder who will be next? Because what will we do when we kill everything?..."

Deep thought, right? Protecting the weaker we protect ourselves ...

for the inquisitive :

https://www.donvittoriofoundation.org/onas

https://pl-pl.facebook.com/donvittorioprestige/

https://toteraz.pl/robot-ktory-pozwala-dzieciom-zwiedzac-zoo-podczas-pobytu-w-szpitalu,1834343.html

Ostatnio dość sporo zaczęło się mówić o coraz poważniejszym problemie związanym ze wzmożoną eksploracją najbliższej nam przestrzeni. Jak się zapewne domyślasz, staje się nim intensywnie wzrastająca ilość śmieci jakie, dotychczas dość beztrosko, pozostawialiśmy po sobie w kosmosie. Początkowo ilość kosmicznych śmieci ( Space Debris ) nie powodowała zainteresowania finansujących I finansowanych podczas osiągania kolejnych etapów podboju przestworzy. Bo niska orbita czyli wiatr słoneczny I resztki atmosfery skutecznie przyśpieszą deorbitację. No I przestrzeń jest ogromną pustką tworzącą skuteczne bariery przed kolizjami satelitów czy pozostałości po rakietach. Prawda, jak zwykle okazała się nieco inna. Udało nam się (dane na koniec 2017) wprowadzić na orbitę mnóstwo śmiecia z którego 19 894 sztuk o wadze 8 135 ton i powierzchni 75 tys m2, jeszcze radośnie gania nam nad głową. A czego tam niema. Mamy i nieczynne reaktorki, resztki rakiet, nieczynne satelity, kawałki złomu a nawet worki z rozmaitymi resztkami (organicznymi zapewne też). Nawiasem mówiąc, to nawet na  księżycu Neil I Buzz zostawili ślady pewnych konieczności fizjologicznych... Okazało się też, że ponad 40% zanieczyszczeń jest efektem kilkunastu zaledwie zdarzeń I zderzeń. Tak więc problem kosmicznych śmieci powoli nabrzmiewał aż wreszcie osiągnął poziom syndromu Kesslera w którym liczba szczątków jest na tyle duża, że zaczyna generować ( I to kaskadowo) zderzenia tworzące odpadki które zderzając się.... Jak jest to grożne zjawisko? No dość, na przykład taki odprysk farby potrafi skutecznie uszkodzić ogniwo słoneczne, a kilogramowy kawałek zdezelować jedno tonowego satelitę. Czyli śmieci stały się zagrożeniem i to nie tylko dla misji załogowych czy nielicznych Ziemian (którym spadające coś może przywalić na przykład w dach schronienia) ale dla konstrukcji już pracujących bądź wprowadzanych na orbity. Po zauważeniu I ocenieniu wagi, zasygnalizowanego przez wspomnianego już Donalda Kesslera, problemu nastąpił czas refleksji. Powstają kolejne coroczne raporty określające poziom zanieczyszczeń. Testowane I wdrażane są procedury pomagające uniknąć nadmiernego zanieczyszczenia eteru. Konstruowane I testowane są kolejne obiekty wyposażone w elementy umożliwiające deorbitację. Bada się możliwości chwytania w sieci bądz za pomocą swego rodzaju harpunów swobodnie polatującego śmiecia.

Parker vs Perseid , Image Credit & Copyright : Derek Demeter

Ale odnoszę wrażenie, że ten temat, jakże nośny I chwytliwy, chyba niewart jest takiego poziomu medialnego szumu. Za to wydaje mi się, że nieco bardziej powinniśmy skupić się na nieco innym zjawisku. Myślę to o NEO. Jak pamiętasz, NEO ( N ear E arth O bjects) czyli obiekty bliskie Ziemi,  to drobne ciała niebieskie radośnie hasające poza zasięgiem atmosfery. Należą do nich meteoroidy, planetoidy oraz komety . Meteoroidy to obiekty o średnicy mniejszej niż 50 m. Planetoidy to obiekty których średnica jest większa niż 50 m. Zaś komety to, według Arystotelesa, długowłose (z grekikomētēs). Swoją drogą, to bardzo plastyczna, pełna treści nazwa która mocno przemawia do wyobraźni. Przyjmuje się, że NEO przechodzą blisko orbity Ziemi. Część ich orbity leży w odległości poniżej 1,3 au (1 au, inaczej 1 A stronomical U nit równa się 150 mln km) od naszej gwiazdy. O tym, że NEO jest prawdziwym problemem może świadczyć powołanie szeregu agend takich jak:   utworzone przez NASA w 2016 PDCO (Planetary Defense Coordination Office) czyli Biuro Koordynacji Obrony Planetarnej czy też ONZ-towskiej IAWN (International Asteroid Warning Network) czyli M iędzynarodowej Sieci Ostrzegania przed Asteroidami czy też należącego do ESA NEO Coordination Centre. Według informacji od ESA na dzień dzisiejszy mamy skatalogowanych 19 835 obiektów NEO o średnicy powyżej 1 m, a z tej ilości 837 należy do tzw. grupy podwyższonego ryzyka uderzenia w Ziemię. To te obiekty wywołują nasz największy niepokój. Dlaczego? Ot choćby dlatego, że jak sądzą uczeni, to właśnie uderzenie sporej planetoidy zapoczątkowało schyłek ery dinozaurów dając szansę niepozornym ssakom. Warto też zdać sobie sprawę z faktu, iż codziennie spada na Ziemię od 10 do 1000 ton (według różnych źródeł) meteoroidów.  Przyjmując, że rzeczywista wielkość wynosi 10% maksymalnej podanej nam liczby, otrzymamy opad roczny meteorytów na poziomie 36 000 ton. Robi wrażenie, prawda? Jak wiesz meteoryty są raczej niewielkie bo ich średnica zaczyna się od 0,1 mm ale ilość ... Wyobraź sobie ile tego materiału musi krążyć po orbitach okołoziemskich?  Większe meteoroidy to bolidy. I całkiem sporo ich odwiedziło nas od 1988 roku.

Powyżej skan interaktywnej mapy pokazującej miejsca oraz z jaką siłą uderzają bolidy w Ziemię. Całkowita energia każdego ze zdarzeń jest wyliczona w kilotonach. Na przykład, taki bolid Czelabiński spowodował, na szczęście w przeważającej cześci niegroźne, obrażenia u 1 500 osób a straty materialne na poziomie 25 mln EUR. A i Kamil Stoch, w swoim złotym medalu z Olimpiady w Soczi, ma odłamek Czelabińskiego meteorytu. Okazuje się też, że znane są incydenty podczas których spotkanie z meteorytem było mocno niefortunne. W Indiach,  w miejscowości Vellore 6 lutego 2015 roku w wyniku uderzenia meteorytem zginęła jedna osoba a kilka zostało rannych. Nieco wcześniej bo w lutym 2006 roku, również w Indiach ( w stanie Radzastan) zginęły kolejne dwie osoby a kilka osób odniosło rany również w wyniku uderzenia meteorytem.

The title picture:  Autumn fireball, Copyright (C) Ollie Taylor.

dla dociekliwych:

http://iawn.net/

https://cneos.jpl.nasa.gov/fireballs/

https://newton.spacedys.com/neodys/index.php?pc=0

http://pallas.astro.amu.edu.pl/~jopek/MDC2007/index.php

http://neo.ssa.esa.int/search-for-fireballs

https://www.nasa.gov/planetarydefense/overview

Jak pamiętasz, ostatnio nieco narzekałem na Mars One oraz możliwe szkody wizerunkowe jakie mogli oni wywołać w swiadomości mieszkańców Niebieskiej Planety. Konsekwencją  tej, dość nieudolnej zresztą, próby zdobycia środków finansowych od pełnych entuzjazmu przyszłych Marsjańskich Konkwistadorów będzie ogólne zniechęcenie które spowoduje, iż wszelkie tematy zwiazane z eksploracją staną się tematami “tabu” dla potencjalnych donatorów. Osobiście jestem przekonany, że żerowanie na marzeniach I entuzjazmie społeczeństw jest jednym z większych przestępstw jakich się dopuszczają łotrzykowie wszelkiego autoramentu, godne bezwzględnej, szybkiej oraz nieuchronnej kary.  Obyśmy, na naszej drodze, spotykali jak najmniej pasożytów żerujących na najcenniejszym skarbie ludzkości – marzeniach.

Call and you:                                                                                       "Upload your sound recording from Mars to Earth. Send 30 seconds of sound and transport it to Mars and send it back to Earth. "                                                                                                     Do not rush. Think about the text. The deadline for submitting applications is April 20 this year. You can send the recordings via the mars.vesmir.cz website - we can also vote for the already added competition works. Voting is public.

dla dociekliwych: https://mars.vesmir.cz/ https://mars.vesmir.cz/add

Dzisiaj, Dirk nieostrożnie nawigował, podszedł do mnie z nawietrznej i zabrał wiatr. Skrzydła opadły. Cisza... Marzymy. Śnimy o gwiazdach. Nie lękamy się terźniejszości. Piszemy o przyszłości. Tej świetlanej. Już zdobywamy kolejne etapy gwiezdnej drogi. Zasiedlamy nowe planety...

A teraźniejszość? W styczniu 2019 “Mars One Ventures AG” zbankrutował. Firma która miała zebrać środki na rozwój programu podboju Marsa, właśnie cichutko opuszcza scenę. Jeszcze Bas Lansdorp, pomysłodawca I twórca programu “Mars One”  odgraża się, że pozostaje w grze ale kurtyna powoli opada I stopniowo gasną światła na scenie. Była piękna idea. Było silne poparcie, zafascynowanych ideą podboju planety, mass mediów. Z dnia na dzień rosło zainteresowanie I fascynacja projektem. Nie było chyba nacji która nie byłaby zainteresowana burzeniem barier I zdobywaniem gwiazd. Zwykły, szary, zmęczony codzienną troską  człowiek uwierzył, że może stanąć na drodze wiodącej ku gwiazdom. A jaki aplauz zdobył pomysł powszechnej rekrutacji do lotu . Chodzą słuchy o dwustu tysiącach chętnych do odbycia lotu na Marsa. Nawet konieczność poniesienia pewnych kosztów podczas procesu rekrutacji nie była znaczącą przeszkodą. Mnóstwo dumnych słów. Jedność. Przyjażń. Pokój. Wspólny cel. Przyszłość. A potem  wrzawa ucichła. Okazało się, że drobne datki nie wystarczają a poważniejszych środków na rozwój brak.

Fundament został źle zaprojektowany.  Zabrakło pomysłu na zdobycie środków finansowych umożliwiających na realizacje tego projektu.

Nocą, przespacerowałem się po forum. Ze słów które tam dane mi było usłyczeć wynika, że już sama przynależność do społeczeństwa Asgardii daje nam poczucie naszej wyjątkowości oraz świadomość uczestniczenia w początkach czegoś o doniosłym I historycznym znaczeniu... Chyba nic bardziej mylnego. Nasze uczestnicwo będzie istotne jeżeli coś wniesie. Jeden myśl, inny środki do rozwoju. Może to być maleńki kamyczek. Jeden zniknie. Wiele może stworzyć budowlę. Wszystko zależy od rodzaju I siły wiązań. I fundamentu. A tym są pieniądze. Duże. Trzeba je pozyskać czyli zarobić. Najlepiej wspólnie. Bo Szanowny Fundator nie ma kieszeni bez dna...

Miało być o silniku Scramjet , a dotyczyć będzie Sarbre i Skylon . Dlaczego? Ponieważ jestem Europejczykiem i to jest projekt Angoli :). A ponieważ opowiadamy tutaj o marzeniach, to znaczy, że priorytetem  jest Sarbre , bowiem Scramjet, już prawie samodzielnie, unosi się w przestworzach.

Od ładnych kilku lat, coraz większą popularność zdobywa koncepcja rozwoju pojazdów SSTO ( S ingle- S tage- T o- O rbit)  czyli jednostopniowych pojazdów umożliwiających osiągnięcie niskiej orbity okołoziemskiej LEO ( L ow- E arth- O rbit). Miałyby one zastąpić tzw. System Transportu Kosmicznego STS ( S pace T ransportation S ystem ) czyli zakończony w 2011 roku program używania kosmicznych wahadłowców wyposażonych w odrzucany zbiornik z paliwem oraz dodatkowe dwa boostery na paliwo stałe. Czyli program Columbia/Atlantis (moim modelem promu już 30 lat bawią się kolejne pokolenia domowników).

SSTO mają być pojazdami wielokrotnego użytku o napędzie chemicznym (na razie) opartym na paliwach płynnych I gazowych. Naukowcy obliczają, że użycie SSTO umożliwiłoby kilkunastokrotne obniżenie kosztów ekspediowania ładunku z Ziemi na LEO. Nawet do poniżej 1000 USD/1 kg. Jak na razie, dotychczasowe programy budowy SSTO, takie jak Lockheed Martin X-33 , Roton oraz DC-X nie spełniły pokładanych w nich nadziei. Następnym jest projekt naukowców Albionu czyli,

wspomniany już przeze mnie, Skylon . Jest konceptualnym projektem budowy bezzałogowego wahadłowca kosmicznego mogącego wynieść na LEO ładunki kosmiczne rzędu 12 ton kosztem zużycia 220 ton paliwa. Falcon 9 firmy SpaceX wynosząc ładunek rzędu 13 ton na LEO również spala ponad 200 ton paliwa – czyli w tym przypadku konstruktorzy  zbyt wielkich oszczędności nie uzyskają. Ale przewidywana żywotność konstrukcji wynosi około 200 startów i lądowań. Skylon nie jest nowym projektem. Jego podwaliny stworzono w 1982 roku przez Alana Bond a, późniejszego twórcę firmy Reaction Engines Limited ( REL ) w której toczą się prace konstrukcyjne nad

Skylonem i jego silnikiem Sabre . Ten kosmiczny samolot będzie startował z lotniska o własnych siłach, przy wykorzystaniu silników uzyskujących na  poziomie morza siłę ciągu wynoszącą około 1350 kN i impulsie właściwym rzędu 3600 s oraz w próżni siłę ciągu 1800 kN i impuls właściwy  460 s. Silnik Sabre jest hybrydą silnika odrzutowego z hypersonicznym silnikiem strumieniowym napędzanym wodorem. Do osiągnięcia prędkości rzędu 6 000 km/h (5 Ma)  i wysokości 28 km n.p.m. utleniaczem jest silnie schłodzone powietrze atmosferyczne       a przy wyższych osiągach podawany jest czysty skroplony tlen. Prawda, jak bardzo zgrabnie udało się twórcom wykoncypować.

dla dociekliwych:

https://www.reactionengines.co.uk

http://www.esa.int/Our_Activities/Space_Engineering_Technology/ESA_greenlight_for_UK_s_air-breathing_rocket_engine

Jak pamiętasz, pierwszym pomysłem na zaprzęgnięcie energii nuklearnej był program Orion z koncepcją uzyskiwania ciągu przy wykorzystaniu kontrolowanych wybuchów nuklearnych (takie małe, przenośne i wysoce wydajne piekiełko atomowe). Potem przyszedł czas na konstrukcje bardziej zaawansowane. Pojawiła się NERVA ( czyli “ Nuclear Engine for Rocket Vehicle Application” ) .  Zasada działania silników opracowanych w ramach programu  była stosunkowo prosta. Przez reaktor jądrowy przepuszczany jest wodór, pełniący jednocześnie rolę chłodziwa i propelentu nadającego ciąg silnikowi (bardzo przemyślne I zgrabne rozwiązanie). Pod wpływem wysokiej temperatury wodór zmienia się w plazmę, która gwałtownie sie rozprężając w dyszy silnika nadaje mu całkiem spory ciąg.

”Impuls właściwy” silnika NTR (“ n uclear t hermal r ocket” ) jest ponad 200 procent większy od chemicznego silnika rakietowego. Co prawda program zakończył sie w 1972 roku, ale nadal powstają kolejne i coraz bardziej zaawansowane konstrukcje. Pojawiają sie dopalacze a nowopowstałe reaktory są coraz wydajniejsze I bezpieczniejsze. Dotyczy to konstrukcji silników NTR wszystkich krajów walczących o prymat w przestrzeni kosmicznej.

Unfortunately, NTR engines are ideal for military applications. True bad luck...

I nadszedł taki dzień kiedy NASA nie wykluczyła zastosowania w przestrzeni kosmicznej produktów rozszczepienia jądra (czytamy: bombek A) do celów wysoce niszczycielskich. Na konferencji, wysoki oficer NASA poinformował, że  nie wyklucza zastosowania ładunków nuklearnych do niszczenia meteorytów zagrażających Ziemi. Czyli koniec niepotrzebnej obłudy. Jak mamy odpowiednie narzędzie to trzeba je wykorzystać. Zagrożeń związanych z ewentualnym skażeniem też nie ma potrzeby specjalnie się obawiać dzięki istnieniu wiatru słonecznego który radośnie gania po układzie słonecznym. Jak zapewne pamiętasz prędkość wiatru  słonecznego w okolicach Ziemi  wynosi średnio około 500 km/1h.  A dużych ilości skażonej materii raczej nie będzie gdyż nie planuje się rozbijać meteorytów (Armageddon, Aerosmith, Bruce Willis) a tylko wykorzystać siłę wybuchu do zmiany kierunku ich lotu na niezagrażajacy naszej kruchej cywilizacji.

dla przypomnienia, Aerosmith :

https://www.youtube.com/watch?v=73cWfFEKAfE