سیاره سرخ در اتمسفر بسیار رقیق خود درصد ناچیزی گاز اکسیژن دارد. بسیاری از تئوریسین های طرح زندگی در مریخ تمایل به ایجاد اکوسیستمی دارند که با فوتوسنتز توانایی تولید اکسیژن مورد نیاز تنفس آنها را به وجود آورد در حالی که به لحاظ سیستمی و فنی این امر بسیار هزینه بر هست و در کوتاه مدت قابلیت اجرایی ندارد.

به نظر میاد در کوتاه مدت ، بهترین و کم هزینه ترین روش تامین اکسیژن در مریخ، جدا نمودن گاز اکسیژن موجود در جو این سیاره است. این کار بسیار ساده است البته به کمک الکتروشیمی! در دنیای باتری های سوختی نوعی پیل وجود دارد که الکترولیت آن هادی یون های منفی اکسیژن می باشد.

پیل سوختی اکسید جامد نوعی باتری سوختی دما بالاست و در دمای 1000 درجه سلسیوس کار می کند و الکترولیت آن سرامیکی می باشد . در شرایط عادی اگر این پیل سوختی را گرم کنیم و به آند آن گاز هیدروژن یا متان تزریق کنیم از سمت کاتد آن اکسیژن یونیزه شده و با نفوذ به الکترولیت به سمت آند حرکت خواهد کرد تا اختلاف پتانسیل الکتریکی به وجود آورد.

ایده اصلی اینجاست که میتوان این پیل سوختی را در حالتی مابین پمپ الکتروشیمیایی و پیل الکترولیز کننده اکسید جامد راه اندازی کرد تا اکسیژن موجود در جو مریخ را جدا و جذب و با فشار قابل تنظیم به سمت محیط زندگی افراد تزریق کند.

در این روش پیل سوختی باید گرم شود و از بیرون اختلاف پتانسیل الکتریکی به آن اعمال گردد الکترود کاتد آن مستقیما به سمت اتمسفر مریخ و الکترود آند آن به سمت محیط زندگی افراد باشد. این روش مزایای مناسبی دارد.

اول اینکه هزینه آن بسیار کم تر از ایجاد یک اکوسیستم است. دوم در کوتاه مدت به محض استقرار در مریخ قابلیت شروع ماموریت لازمه را داراست. حساسیت کمتری نسبت به شرایط جوی مریخ داشته و با محیط خشن این سیاره توانایی سازگاری بهتری دارد.

امیدوارم حداقل به عنوان یک گزینه مورد توجه قرار گیرد...

با تشکر از زمانی که صرف خواندن این مقاله نموده اید.

عرفان سلیم زاده.