Nadszedł czas na przypomnienie kolejnej koncepcji napędu dla pojazdów umożliwiających, naszej cywilizacji, podbój przestrzeni kosmicznej. Myślę, że warto by zacząć od mocnego uderzenia jakim zapewne jest napęd oparty na energii jądrowej. Odkryciu jak wielką energię możemy uwolnić dokonując rozszczepienia jądra atomowego  towarzyszyły pomysły wykorzystania zjawiska do rozwiązań niemilitarnych.

Pierwszym z nich był Program Orion, amerykański program budowy rakiet o napędzie nuklearnym. Nota bene, współtwórcą tego opracowanego w 1955 programu, był ex mieszkaniec Lwowa S tanisław Ulam (do 34 roku życia Polak a póżniej obywatel amerykański) .

Z grubsza ujmując, Program Orion polegał na opracowaniu napędu pulsacyjnego opierającego się na kontrolowanym użycia ładunków jądrowych (czytamy bomb) odpalanych seryjnie w krótkich odstępach czasu w pewnej (i bezpiecznej) odległości od pojazdu. Jak empirycznie dowiedziono, podczas Operation Plumbbob , blisko jedno-tonowa, stalowa płyta potraktowana ładunkiem jądrowym o mocy 30 kt, "latała jak nietoperz!" (wedłg słów prowadzącego doświadczenie  Roberta R. Brownlee), osiągając prędkość wznoszenia na poziomie 66 km/s. Czyli jej prędkość  blisko 6- krotnie przekroczyła prędkość ucieczki (lub drugą prędkość kosmiczną) która dla Ziemi wynosi 11,2 km/s  .  Z kronikarskiej rzetelności (piszącego te słowa) wypada nadmienić iż wzmiankowana, stalowa płyta do dzisiaj się nie odnalazła. Czyli w rzucaniu metalowymi obiektami w gwiazdy Musk ze swoją Teslą wcale nie był pierwszy I jedyny... :-)

Juz od dwudziestu lat dane jest nam obserwować z jakimi to skrajnościami losu może zmierzyć się owoc wiedzy oraz przebłysków intuicji jakim zapewne jest silnik EmDrive. Już kolejne pokolenie inżynierów praktyków I teoretyków katuje technologię napędu proponowaną przez jego twórcę, pana Rogera Shawyera. Za ojca koncepcji uznaje on profesora Erica Laithwaite. Pozwolę sobie Tobie przypomnieć, że EmDrive to rodzaj elektrycznego silnika napędowego do pojazdów kosmicznych który do wytworzenia ciągu nie potrzebuje zapasów propellentu. W odróżnieniu od silników jonowych silnik ten generuje ciąg poprzez mikrofale odbijające się od wnętrza stożkowatej i wykonanej z metalu konstrukcji, będącej rodzajem rezonatora mikrofalowego, w którym fale rozchodząc się w kierunku szerszego końca przyśpieszają. Niby proste ... ale nie powinien działać. Ale działa. Chociaż niektórzy twierdzą, że nie działa. No, może chociaż w polu magnetycznym Ziemi? Próby prześledzenia obowiązujących I wiążących opinii na temat EmDrive mogą przyprawić o niemały ból głowy. Ostatnio (koniec 2018 roku) drezdeńscy naukowcy z zespołu Martina Tajmara (pracujący w oparciu o granty DARPA) stwierdzili, że jednak nie działa. Wielcy, NASA i Chińczycy zachowują wyniosłe milczenie.

A firma z Pensylwanii, Cannae Corporation , buduje swoją wersję EmDrive czyli silnik Cannae-Drive którego konstruktorem jest Guido Fetta.

Dla bardziej dociekliwych, link do strony Satellite Propulsion Research Ltd :

http://www.emdrive.com/

oraz strony Cannae Corporation:

http://cannae.com/cannae-exhibit-at-the-henry-ford-museum/

Przyznaję, iż nieco deprymuje mnie wszechobecny festiwal autoreklamy. Irytuje pewna niezręczność I powierzchowność przekazu. Bardziej lub mniej udane próby kopiowania głęboko zakorzenionego stereotypu  obrazu I mentalności działacza / osoby publicznej, również pozostawiają wiele do życzenia. Czy oficjele I reprezentaci nadal muszą reprezentować sobą nieco już zużyty i w gruncie rzeczy fałszywy wzorzec  uśmiechniętego (zasada keep smiling), pewnego siebie I zadowolonego z życia człowieka? Garsonka I krawat. Blichtr. Czy nadal mamy słyszeć gładkie słowa pozbawione głębszych treści? Może powinniśmy zmierzyć się z pewnym poziomem naszej niedoskonałej dojrzałości ? I może przestańmy publicznie poklepywać się po plecach budując fałszywy obraz naszych sukcesów w społecznej służbie I szczęśliwości... bo ta nie polega na miłych I pustych słowach. Drogą postępu niezwykle rzadko kroczą zrelaksowani i spełnieni ludzie. Wejście na szczyt hierarchi nie jest sukcesem. Jest początkiem służby. Dążenie ku nieznanemu i jeszcze niepojętemu, budowa mostów, prostowanie meandrów losów słabszych obywateli, to jest właściwa droga reprezentanta i lidera. No I budowa społeczeństwa. Chwili zadumy nad zadaniem i pokory życzę....  I jeszcze jedno, sądzę, że warto pielęgnować pogląd, iż Królestwo jest wartym troskliwej opieki marzeniem a nie rodzajem trampoliny.

Opowiadałem Tobie o wydanej u nas, pod koniec lat osiemdziesiątych, kapitalnej książce Friderica Pohla “Gateway” .        Opisano w niej perypetie poszukiwacza przygód podczas eksploracji artefaktu, czyli tytułowej Bramy, będącej krzyżówką gigantycznej Arki I Staregate, pozostawioną przez rasę tajemniczych obcych zwanych Heechami. To przeszłość. Na dodatek dość bliska ale nie osamotniona. Chodzą słuchy, że też nie jedyna bo prawdopodobnie były też starsze obiekty które podejrzewano o to, że mogły pełnić rolę Gwiezdnych wrót.

O formacji skalnej położonej w Hayu Marca miejscowe legendy mówią, że jest Gwiezdną bramą. To jedna z kilkunastu hipotetycznych bram rozrzuconych po całej Ziemi. Ale o nich porozmawiamy przy innej okazji...

Lunar Gateway

A terażniejszość jest nieco skromniejsza. Na razie nie będzie Gwiednych Wrót a tylko Gateway . Oto pojawiła się informacja o stopniu zaawansowania prac nad budową “Gateway” o roboczej nazwie The Lunar Orbital Platform - Gateway ( LOP-G ), rodzaju międzynarodowego portu kosmicznego mającego ułatwić eksplorację Księżyca I Marsa. Jest to wspólne przedsięwzięcie National Aeronautics and Space Administration ( NASA ), the Canadian Space Agency ( CSA-ASC ), the European Space Agency ( ESA ), the Government of Japan’s Ministry for Education, Culture, Sports, Science and Technology, and the State Space Corporation Roscosmos , czyli razem możemy więcej.

PS  Pomyśl o przeczytaniu tej książki, Frideric Pohl “Gateway”. Myślę, że jej lektura może być warta odrobiny Twojego czasu.

Dla bardziej dociekliwych:

https://www.esa.int/Our_Activities/Human_and_Robotic_Exploration/Gateway_to_the_Moon

http://asc-csa.gc.ca/eng/funding-programs/programs/stdp/contracts-development-of-space-technologies-future-human-spaceflight.asp

http://global.jaxa.jp/press/2019/03/20190312b.html

a na koniec, to co smakuje najbardziej  :)  :

http://conspiracy-nation.com/uncategorized/the-mysterious-gate-of-the-gods-of-hayu-marca-peru-a-star-portal/

Jak zapewne pamiętasz, poprzednio mówiliśmy o zaletach rozwoju koncepcji lotów kosmicznych przy pomocy żagli słonecznych Light Sail . Okazuje się, że żeglarstwo kosmiczne jest jednak obarczone sporym  ryzykiem. Na zdjęciu zniszczony żagiel deorbitacyjny  satelity PW-Sat2 ( konstrukcja studentów Politechniki Warszawskiej )

.    Na podstawie zdjęć trudno jednoznacznie stwierdzić czy przyczyną uszkodzeń jest kosmiczny sztorm ( :) ) czy tylko mikrometeoryty bądż pozostałości poprzednich naszych cywilizacyjnych eksperymentów....Chociaż widoczne ślady przypaleń dość jednoznacznie sugerują, że winowajcą jest raczej wiatr słoneczny.

Rozwinięciem koncepcji lotów w przestrzeni kosmicznej przy pomocy żagli fotonowych ( P hoton s ails) jest użycie baterii laserów do opromieniowywania żagli I nadania im w ten sposób dodatkowego przyspieszenia. Do lotów pozasystemowych przewiduje się zastosowanie laserów o sumarycznej mocy dochodzącej nawet do 100GW zainstalowanych na ziemi, księżycu bądż orbitach. Nota bene, technologia jest podstawą  programu Breakthrough Starshot . Jak zapewne pamiętasz celem programu jest wysłanie floty badawczej złożonej z nanosatelitów z misją do układu Alfa Centauri leżącego od Ziemi w odległości 1,34 pc (parseka). Pomysłodawcy przewidują iż przy pomocy laserów uda się nanosatelity rozpędzić do prędkości około 60 000 km/s  i już po nieco ponad 24 latach uzyskać pierwsze informacje z układu. Czyli jakieś 20 lat lotu oraz 4,3 lat przesyłu obrazów z Alfa Centaurii.  Uff... Może w międzyczasie odkryjemy jakieś Spacetime shortcut ? Nonsens? Może niekoniecznie ...przecież zgodnie z koncepcją załamania funkcji falowej to my jesteśmy wstanie kreować rzeczywistość.

Inną odmianą żagli są tak zwane żagle mikrofalowe ( microwave sail ) o “płótnach” wykonanych z  ultralekkich włókien węglowych a zasilanych ze stacjonarnych ( w miarę :)  ) generatorów mikrofal. I tak możemy uznać, że na razie temat kosmicznych żaglowców udało nam się (oczywiście bardzo pobieżnie) w pewnym stopniu wyczerpać. I mamy niedzielę ;)  .

Dla bardziej zainteresowanych:

https://breakthroughinitiatives.org/

Drzewa przysnęły. Ich nagie ramiona smętnie majaczyły w otulającym je mglistym oparze unoszącym się  nad spokojną wodą. Cicho. Czasem, w gałęziach, strzepnie skrzydłami zaspany ptak... A ja znów o żaglach, naszych kosmicznych skrzydłach. Robi się już nieco monotonnie.  Ale do rzeczy. Nieco podobna do opisywanego już E-sail jest koncepcja MagSail ( Mag netic S ail ) czyli żagla magnetycznego. Zasada działania jest stosunkowo prosta (oczywiście mocno upraszczając opis I pomijając stosowne wyliczenia itd.) .

Statek kosmiczny wypuszcza petlę wykonaną z nadprzewodnika przez którą przepuszczany jest prąd elektryczny a ta pod wpływem napiecia rozkłada się I uzyskuje kolisty kształt. Dzieje się tak, bowiem pętla przewodów pod napięciem ma naturalną tendencję do wypychania ich na zewnątrz pod działaniem własnego pola magnetycznego (bardzo elegancki sposób). Czyli postawienie żagla polega na wypuszczeniu pętli przewodu I włączeniu przepływu prądu. Powstała gigantyczna cewka generuje bąbel pola magnetycznego na które oddziałuje wiatr słoneczny przekazując mu część swojej energii I umożliwiając ruch kosmicznego żaglowca. Czyli pętla jest rodzajem bomu na której odpowiednikiem spinakera jest wygenerowane pole. W projekcie, skonkretyzowanym przez Roberta Zubrina, sugeruje się wygenerowanie bąbla pola magnecznego o średnicy, bagatela, 100 km przy użyciu 300 km przewodu. To lubię, grunt to fantazja. A swoją drogą to ciekawi mnie czy R. Zubrin jest z pochodzenia Sarmatą?

ciekawa strona:

https://www.eso.org

Wczoraj znowu pływałem. Stałem nad brzegiem i księżyc uprzejmie położył swą ścieżkę do moich stóp a szemrząca woda się z nim droczyła... I cóż było zrobić, wszedłem....                                    Jak pamiętasz, poprzednio zachwycaliśmy się bardziej zaawansowaną techniką podróży, oferowaną nam przez słońce, jaką jest użycie żagla E-sail . Zasadniczo, zgodnie z chronologią wynalezienia oraz zastosowania, to powinniśmy zacząć od innej odmiany żagla słonecznego zwanego żaglem świetlnym ( L ight s ail) bądz żaglem fotonowym ( P hoton s ails) który w odróżnieniu od E-sail wykorzystuje  nie wiatr słoneczny (protony...) a ciśnienie promieniowania fotonów emitowanych przez Słońceodbitego od lustrzanej powierzchni. Powierzchnia czynna żagla musi być lustrzana z uwagi na dwukrotny przyrost mocy w porównaniu z energią fotonów uderzających w  powierzchnię pochłaniającą światło.  Konstrukcja świetlnego żagla (na razie) jest dość prosta I zakłada wykorzystanie wielkopowierzchniowych, ultracieńkich folii z metalizowanego mylaru rozpiętych na lekkich masztach. Za praojca wykorzystania żagli słonecznych uważa się Johannesa Keplera, marzącego w korespondencji z Galileuszem : "Należy stworzyć statki i żaglowce, poruszane niebieską bryzą. Wtedy nie zabraknie śmiałków, którym niestraszna posępna pustka kosmosu." Tyle przeszłość a jednocześnie przyszłość bo do “zwodowania” majestatycznych żaglowców kosmicznych, niosących na swych pokładach nieustraszoną załogę przyjdzie nam zapewne jeszcze nieco poczekać .

Natomiast teraz jest całkiem interesująca. Najprawdopodobniej już w marcu 2019 swój słoneczny żagiel rozwinie LightSail 2 , będący kolejnym już projektem The Planetary Society (organizacja non profi, pozarządowa).  W tej dziedzinie jest też kolejny polski ślad. ABM Space , Amepox oraz Politechnika Warszawska opracowały, nagrodzoną przez Europejską Agencję Kosmiczną ( ESA ), koncepcję ekonomicznego oraz inteligentnego żagla słonecznego służącego do napędzania misji eksploracyjnych w układzie słonecznym. Koncepcja zakłada budowę żagla z materiałów pozyskanych z planetoid (to chyba jednak perspektywa... może nie tak odległa, ale jednak).

Dla bardziej dociekliwych:

http://www.planetary.org/

http://www.abmspace.com/en/

http://goldenfleece.pl/

A pamiętasz Treasure Planet z wytwórni Walta Disneya?  To był czas kiedy już nie żeglowałem. Czas zapominania pieszczoty wiatru. Czas wychodzenia na stały ląd. Czas dojrzewania I twardego stąpania po powierzchni życia. I zapominania. Coś tam w duszy jeszcze grało... Czasem wzrastało (.. dzieciaki i znów w zachwyceniu żeglowałem z nimi w przestworzach do Treasure Planet) ale więdło I usychało.  A dziś wpadły mi w ręce informacje, że czas żeglarstwa jednak nie przeminął a wiatr ale już słoneczny znów popędzi z nami w niezbadane dale przestrzeni. Może nie rozwieje włosów ale uniesie I znów przyjdzie brać kurs na Słońce i wyostrzać na wiatr... No może, jeśli chodzi o niektóre odmiany technik żeglarskich, troszeczkę przesadzam. Na przykład, NASA już od ładnych paru lat bada I rozwija koncepcję tzw. HERTS E-Sail czyli H eliopause E lectrostatic R apid T ransit S ystem ( HERTS ) oraz E lectric S olar W ind S ail ( E-sail ). Z materiałów źródłowych wynika , że określenie HERTS to wkład NASA zaś nazwa E-sail została nadana przez fińskiego twórcę podstaw koncepcji dr. Pekki Janhunena (w 2004 podwaliny, artykuł) rozwiniętej w 2006 roku na Kumpula Space Centre . Należy tu też wspomnieć iż prace badawcze nad E-sail są prowadzone (I to dość intensywne) na Łotwie I w Finlandii.  No dobrze a teraz nieco przypomnienia I teorii.   Wiatr słoneczny, którego podmuchy mają wypełnić żagiel naszej jednostki, to nic innego jak plazma ekspediowana przez Słońce w przestrzeń kosmiczną.  Obszar w którym ciśnienie wiatru słonecznego dominuje nad ciśnieniem wiatrów galaktycznych (prawda, że mocno brzmi :) , czujesz ten pęd wiatrów w uszach?) nazywamy heliosferą. Ale wracając do strumienia plazmy (o wadze 5 mln ton/1 sekundę, potęga liczb, ale mnie osobiście ta wielkość nieco przytłacza) wyrzuconego przez Słońce, to składa się on z protonów (90%), cząsteczek alfa oraz elektronów. Z nich to właśnie protony (należące do grupy barionów) odznaczają się interesującymi nas poziomami energi sięgającymi od 0,5 keV to w slangu żeglarskim taki prawie sztil, flauta do sztormowej sięgajacej 1GeV .  Prędkość wiatru  słonecznego w okolicach Ziemi zmienną jest i wynosi od 200km/1h do 800km/1h.  To na jego skrzydłach zamierzamy przemierzać nasz układ. Jak już wspominałem, służyć do tego celu ma rodzaj energetycznego żagla zwanego E-sail. Budową, przypomina on szkielet otwartej czaszy parasola mającego od kilku do nawet 100 bardzo długich ramion którego osią (rączką) jest statek kosmiczny obracający się wokól własnej osi w tempie 1 obrotu na godzinę.  Ramiona (będące w rzeczywistości przewodami elektrycznymi pod napięciem) będą wykonane z aluminium I mają mieć długość 20-30 kilometrów zaś grubość od 25 μmdo 1 mm.  Przewody tworzące czaszę żagla będą naładowane dodatnio I mają do spełnienia dwa zadania. Pierwsze to zebranie strumienia elektronów bombardujących czaszę I przekazanie ich do działa elektronowego statku stanowiącego zarówno napęd jak i rodzaj steru strumieniowego statku. Działo wyrzucając strumień pobranych z przewodów nadmiar elektronów napędza jednostkę a jednocześnie utrzymuje dodatni potencjał przewodów “czaszy” żagla. Drugie zadanie to pełnienie roli zbliżonej do tradycyjnego żagla. Dodatnio naładowane przewody utrzymują też wokół siebie (na obszarze o promieniu około pięćdziesięciu metrów) dodatnie pole elektryczne od którego odbiją się protony z wiatru słonecznego “popychając” statek kosmiczny naprzód. E-sail będzie zasilany dzięki mającym moc kilkuset wat ogniwom fotowoltaicznym statku. Zrefowany żagiel bedzie w przenoszony w formiei warkocza nawiniętego wewnątrz kosmicznej odmiany wyciągarki elektrycznej umieszczonej wewnątrz statku. A wypełniony słonecznym wiatrem może mieć powierzchnię (i tu sobie pospekulujemy) 20 km x 50 ramion x 100 m = 10 000 ha .

Jak wydajny jest ten rodzaj napędu? Powiedzmy umiarkowanie... otóż tonowy statek kosmiczny po roku lotu z przyśpieszeniem rzędu 0,001 m / s2 będzie się poruszał z prędkością około 30 km/1 s. I pływanie raczej kursem od Słońca. I ostre kursy na wiatr też trochę słabo. Ale jako napęd do układowych sond dalekiego zasięgu nadaje się jak najbardziej bo w 10 lat może przemierzyc I 100 AU (a 1AU to jakieś 150 milionów km).

dla bardziej dociekliwych:

http://electric-sailing.fi/

http://www.kumpulaspace.fi/

Ostatnie informacje o sukcesach SpaceIL pobudziły moją ciekawość aby sprawdzić na jakim etapie sięgania gwiazd jesteśmy.  Sięgnąłem po zaczarowaną księgę wiedzy (jaką bywa internet) i chcąc zaspokoić ową naturalną potrzebę, przypisywaną naczelnym ssakom (Primates)....zniknąłem w gęstwinie fascynujących nowin.   Daje się wyrażnie zauważyć jak obecność małych, inowacyjnych I dynamicznych firm, w pełni niezależnych od wysokobudżetowych państwowych kolosów wpłynęla na przyśpieszenie dynamiki rozwoju przemysłu kosmicznego. Oczywiście należy bezwględnie pamiętać, że bez patronatu olbrzymich kapitałów narodowych finansujących podstawy rozwoju technologi umożliwiających esploatowanie przestrzeni nie byłby możliwy tak spektakularny wzrost interesujących nas dziedzin.  Szacuje się, że sam rynek eksploatacji małych satelitów, wynoszonych na wysokość od 200 do 2000 km czyli na niskie orbity okołoziemskie (tzw. L ow E arth O rbit , LEO ), wyniesie do 2027 roku około 30 mld USD. Czy to dużo? Wydaje  się, że kwota jak i zamierzone efekty są niezwykle inspirujące. Oto za kwotę o jakieś dwadzieścia procent wyższą od kosztów programu Apollo (24,5 mld USD) zamierzamy wynieść flotę ładnych kilkanastu tysięcy satelitów.

Jak to możliwe? Okazuje się, że wiedza, inwencja, ochota no i rzeczy tak niezbędne jak finansowanie (umożliwiane między innymi poprzez dostęp prywatnych kapitałów) doprowadziły do pokonania szeregu barier utrudniających upowszechnienie nowych technik kosmicznych.  Rozwój technologii mikro (10-100 kg) oraz nanosatelitów (1-10 kg)  jest imponujący. Na przykład można już spotkać w sieci oferty sklepów intenetowych (jak na przykład bułgarski Endurosat czy też Cubesatshop bądż świetna Interorbital ) umożliwiających zakup bądź poskładanie własnego CubeSat , a pamiętajmy, że standardy CubeSat zostały opracowane dopiero w 1999 przez Cal Poly oraz Uniwersytet Stanforda . Ale ad rem, myszkowanie po tych sklepach jest nader interesującym doznaniem. I tak odkryłem, że ceny nanosatelitów CubeSat mogą się  zaczynać już od kwoty 15 000 USD za 1U.  Zdumiewające...                                                                                           Na zdecydowanie wyższe koszty należy się przygotować chcąc umieścić zakupionego nanosatelitę na niskiej orbicie ( LEO). Jak już wspominałem tu w rachubę należy brać pod uwagę już zdecydowanie wyższe ceny. Otóż na przykład taka Spaceflight pobiera 100 000 USD za 1U a nieco tańszy Rocket Lab wycenia wysłanie CubeSat na 70 000 USD za 1U . A wszystko to dzięki rakiecie Elektron , umożliwiającej wysłanie ładunku do 225 kg na LEO do 500 km przy cenie misji szacowanej na około  6 mln USD. Niesamowity postęp...

dla bardziej dociekliwych:

https://www.rocketlabusa.com/

https://www.endurosat.com/

http://www.interorbital.com/Cubesat%20Kits

Oni znów to robią. Niegdyś niewielki Dawid nieco złomotał Goliata. Teraz, równie niewielka firma SpaceIL we współpracy z Spaceflight w oparciu o technologię SpaceX rzuciły wyzwanie NASA , zamierzając umieścić na księżycu Izraelski lądownik. Nawet technika przy pomocy której SpaceIL zamierzają osiągnąć cel przypomina tę przedwieczną. Jak pamiętamy Dawid posłużył się zwykłą procą a jego potomkowie za pomocą podobnej techniki są od kilku dni na dobrej drodze do wrzucenia sześciuset kilogramowego lądownika na księżyc. Oczywiście mówimy tu o zastosowaniu efektu tzw. procy grawitacyjnej (zwanej też asystą grawitacyjną) czyli zwiększenia prędkości pojazdu kosmicznego I jego kierunku przy wykorzystaniu pola grawitacyjnego Ziemi.

Zdumiewające:

Okazuje się, że wielkość (firmy/instytucji) nie zawsze ma istotne znaczenie.

Okazuje się, że prywatne fundusze mogą być istotnym wsparciem dla misji na księżyc.

Dla bardziej dociekliwych:

http://www.spaceil.com/mission/

https://www.spaceflightindustries.com/

https://www.spacex.com/

http://www.deltami.edu.pl/temat/astronomia/2014/06/29/Proca_grawitacyjna/

Królestwo Asgardii aby się utrzymać I rozwinąć musi zacząć zarabiać. Na razie główny pomysł polega na opodatkowaniu obywateli I sprzedaży dokumentów tożsamości. Dla wielu naszych pięknoduchych to spore obciążenie. A może spróbujmy pomyśleć o alternatywnych, na pewno nie tak bolesnych dla obywateli i zgodnych z filozofią Asgardii,  technikach wzmocnienia budżetu Gwiezdnego Królestwa.  Poniższa propozycja dotyczy prawie bezkosztowego oraz długotermiowego sposobu  pozyskania  środków dla budżetu. Co ciekawsze środki te mogą wpływać w sposób praktycznie ciągły. A rozpocząć zarabianie można bezzwłocznie. Wystarczy zgoda Obywateli I odpowiednia umowa Naszych Reprezentantów z podmiotem wykonawczym. Mówię tu o kopalni kryptowalut.

Istnieje firma która do pozyskiwania kryptowalut wykorzystuje moc obliczeniową komputerów użytkowników swojej własnej aplikacji. Aplikacja ( będąca rodzajem nakładki na Windows) generalnie jest stworzona dla graczy, bo to oni posługują się silniejszym sprzętem z dedykowanymo kartami graficznymi,  ale również może kopać kryptowaluty w oparciu o same procesory.  Za swoje usługi firma pobiera prowizję w wysokości 10 % uzyskanych dochodów.

GamerHash, bo to o nich piszę, podaje, że posługując się średniej klasy PC ( pracującym kilka godzin dziennie, np. podczas oglądania filmów ) aplikacja jest w stanie przynieść użytkownikowi miesięcznie około 15 USD .  Firma istnieje od 2017 roku i obsługuje miesięcznie około 100 000 transakcji.

A teraz najprzyjemniejsza część dywagacji:

Jeżeli jakieś 80% populacji Asgardii zgodzi się użyczyć swój sprzęt poprzez zainstalowanie aplikacji oraz zadowolić się połową dochodu to należy przypuszczać, że rocznie do budżetu mogłoby zacząć wpływać :

800 000 x 7USD = 5 600 000USD x 12 = 67 200 000USD

Wystarczy tylko ponegocjować.....

dla bardziej dociekliwych:

https://gamerhash.com/en

“ Pan Leon Shpilsky, Minister Finansów Asgardii, wygłosił przemówienie podczas Tygodnia Kaspijskiego w 2019 r.  w którym opisał koncepcyjny model systemu gospodarczego Asgardii zaproponowany przez Głowę Narodu Dr. Igora Ashurbeyli.

…. Jeśli chodzi o wydatki budżetowe, chciałbym podkreślić wyjątkową różnicę między systemem ekonomicznym Asgardii a innymi gospodarkami Ziemi. tzn. w naszym budżecie nie ma potrzeby ponoszenia wydatków związanych z takimi pozycjami jak budowa lub utrzymanie dróg, kompleks rolniczy, utrzymanie wojskowe i przemysł obronny, bezpieczeństwo i ochrona granic państwowych oraz wiele innych elementów niepotrzebnych w kraju funkcjonującym na podstawie czysto cyfrowej gospodarki. Ta szczególna zaleta daje nam możliwość skoncentrowania wszystkich naszych obciążeń budżetowych wyłącznie na kwestiach związanych z eksploracją kosmosu i rozwojem oraz osiąganiem głównych celów Asgardii, co z kolei powinno zagwarantować nam wyjątkowe preferencje względem wszystkich narodów na Ziemi i zapewnić wysoki poziom pewności osiągnięcia przez nas pozytywnych wyników.”

I wydaje mi się, że to myślenie jako czysto życzeniowe jest niestety obciążone sporym marginesem błędu. O ile ze zdecydowaną większością treści przekazu można się zgodzić to teza o braku konieczności ponoszenia wydatków na bezpieczeństwo Królestwa jest wysoce niebezpieczna dla jego interesów oraz suwerenności. Zaniechanie dbałości chociażby o bezpieczeństwo zgromadzonych informacji czy też chociażby powierzonych środków finansowych niezwykle szybko może odbić sie na kondycji I wiarygodności Królestwa. Hasło cyfrowa gospodarka wręcz pobudzi szereg inicjatyw mających na celu nielegalne przejęcie dostępu do informacji. I to każdej . I tu same zapory sieciowe, czy inne protokoły zabezpieczeń stawiane w wynajętych data center niestety nie wystarczą. Samo zabezpieczenie treści cyfrowych to temat rzeka I to dla całkiem sporego zespołu specjalistów.  A zabezpieczenie przed rzeczą tak powszechną jak malwersacje? Możliwe? Jak najbardziej, jesteśmy ludźmi . Tylko I aż. A chociażby dbałość o bezpieczeństwo wizerunku Królestwa a prewencja, a zabezpieczenie danych indywidualnych, a wyspecjalizowane zespoły interwencyjne ….. Czy na przykład przyszło komuś do głowy co może się stać w przypadku wrogiego przejęcia I w konsekwencji utraty kontroli nad siecią satelitarną Królestwa nie przez grupę napalonych gówniarzy z ruchu wyzwolonych spod znaku Suszonego Pomidora ( bo tych da się przekupić) ale przez idealistów chcących ochronić Lud ziemi przed zalewem fal radiowych. Śmieszny scenariusz? Ale jak się przydarzy ? To jak , machniemy ręką, że najwyżej zbankrutujemy?  Niby racja, pieniądze rzecz nabyta I dla pięknoducha niewarta może większej uwagi. Tylko że w konsekwencji świat, marzenia I dorobek kulturowy milionów obywateli mogą odejść w niebyt . A to już zbrodnia I strata dla nowego społeczeństwa niepowetowana.

My musimy mieć odpowiednie służby które Asgardię zabezpieczą a niegodnych odstraszą ...

I już na koniec tej dywagacji, wbrew pozorom to najwyższy czas na zorganizowanie I ukonstytuowanie DPA (Department Protection of Asgardia).

Koszt wysłania satelity

Zgodnie z cennikiem opracowanym przez Spaceflight w 2018 roku, wysłanie na orbitę okołoziemską niewielkiego satelity o wielkości rzędu 3U jest już możliwe od kwoty 295 tys USD .

....dla dociekliwych cennik:

http://spaceflight.com/schedule-pricing/#pricing

To jak, budowa  frakcji obrońców? Jest w czym wybierać wśród tych z “13 ^th district”. Świetny, szeroki przedział wiekowy gwarantujący należyty procent młodzieńczego entuzjazmu wspartego doświadczeniem, wielokulturowość. Nutka kontestacji. Spora szczypta marzeń. Realizm. Niespełnienie, potrzebne. Posiniaczeni a niepokorni. Dobrzy zaciężni ze Służby Ochrony Asgardii, takiego Protection Service of Asgardia .  Pomysł na logo już jest. Kwiat róży. Ładny, pachnie I boleśnie kole .  Nawet jak zwiędnie. Czyli trwała ochrona. Do agresji się nie raczej nie nadaje (chociaż w dużych stężeniach...?), może rzut flakonem z olejkiem bo wiązanką to raczej nie. A do dyskretnej ochrony już tak.  No I chroni zdrowie. Wyciągi z róży wspomogą przy zatruciach (wg. doświadczeń “wychowanków wilczycy” dotyczy to też przypadłości niezwykle popularnej wśród zaciężnych zwanej kacem) i wspomagają detoksykację organizmu.  Chronią układ nerwowy a i wykazują też silne działanie genoprotekcyjne (ochrona DNA). Róża produkuje też sporo tlenu oraz wydziela olejki eteryczne mające działanie bakteriobójcze i działające korzystnie na serce.Czyli chroni I wydłuża życie. Czyli na logo raczej się nada. A właśnie, jest takie określenie “sub rosa”. Świetne na dewizę dla  “Protection Service of Asgardia”. A może na nazwę służby obrony . “Sub Rosa” będąca jednocześnie wykładnią filozofii obrony. Działanie okryte mgłą. Cicho, skutecznie, dyskretnie.

PS. ...dla bardziej dociekliwych o róży tu: https://repozytorium.ka.edu.pl/bitstream/handle/11315/746/Kalemba-Drozdz_Cierniak_Wplyw_roz_na_zdrowie_2013.pdf?sequence=1

Jestem z 13-tego dystryktu. Zasadniczo jest to uderzająco zgodne z moim doświadczeniem, osobowością (wbrew pozorom ciągle trudno jest się dopasować do zmiennych ciała). Kontestator może niekoniecznie ale już członek 13-th team, tak. Zawodowo też. Pieprzona trzynastka. I jak to pogodzić . Przeszłość z nadzieją na przyszłość. Jeszcze. .. ;/   Nie jakąś taką cukierkowo nieokreśloną ze sporą ilością pozłoty.  Ale w przypadku kluczowego dokumentu o randze konstytucji rozumiem konieczność stosowania zabiegów klasy pewnego wazeliniarstwa.  Poprawność. Tempora mutantur.. .

Zerknąłemna credo kolejnego mego możliwego przyjaciela, zdeterminowanego i pragnącego w sposób czynny realizować swoje bierne prawa wyborcze. Niezłe. Pragnie być dla nas jak bajkowa wróżka : przytuli, ukoi, pocieszy i da...Wszystkim i wszystko . No prawie. Ach, w analizie swojej osoby  stwierdził, że nie za dobrze się integruje ze społecznością. Taka cecha..